Elektrikli otomobil iyimserliğinde bir dönüm noktasındayız. Son yıllarda elektrikli araç satışlarının önemli ölçüde artması ve otomobil üreticilerinin yeni pille çalışan modellerin saldırısını duyurmasıyla, yakın gelecekte elektrikli otomobillerin kaçınılmaz olduğu görülüyordu. Ancak tüm bu abartılı vaatlere rağmen elektrikli araçlara olan ilgi azalıyor gibi görünüyor.
Ford yakın zamanda Lightning elektrikli kamyonu için üretim hedeflerini düşürdüğünü duyurdu. Övünen ve yaygaracı Tesla, 2024'teki satış büyümesinin son yıllara göre “önemli ölçüde daha düşük” olacağını öngördü. Hertz elektrikli otomobillerinin yaklaşık üçte birini satıyor ve Audi elektrikli araçlara geçişini yavaşlatıyor. Elektrikli araçların maliyet, menzil ve şarj altyapısı (veya bunların eksikliği) gibi pek çok bariz olumsuzlukları var. Ancak çözülmesi kolay olmayan daha ince bir sorun var: Elektrikli arabalar çok sıkıcı.
Bunun saçma bir şikayet gibi göründüğünü biliyorum ve aynı fikirdeyim. Dünyada yanlış olan şeyler listesinde “Elektrikli arabalar sıkıcıdır” ilk beşte yer almıyor. Plug-in hibrit Chrysler Pacifica'mı güneş panelleri ile şarj edebilmekten keyif alıyorum ve elektrikli arabaların da elektrikli olduğunu düşünüyorum. insanlığın uzun vadeli ulaşım ihtiyaçlarının karşılanmasının cevabıdır. Bununla birlikte, neredeyse her potansiyel elektrikli araç alıcısı içten yanmalı motorun zengin duyusal deneyimiyle büyüdüğünden, elektrikli bir araba kullanmanın akıllara durgunluk veren deneyiminin, teknolojinin yaygın olarak benimsenmesinin önünde gerçek bir engel olduğuna da inanıyorum.
Elektrikli otomobiller on yıldan fazla bir süre önce kitlesel pazara çıkmadan önce hepimizin bildiği gibi araba kullanmak, kolektif ruhumuzda yer edinmiş tanıdık ritüelleri içeriyordu. Bir anahtarı çevirdiler ya da bir düğmeye bastılar, koltukta ve direksiyonda bir titreşim sesi hissettiler, vitese geçirdiler ve vites yükseltip alçaltırken devirlerin yükselip alçalmasını dinlediler. Belki manuel şanzıman kullanmayı öğrendiniz, vites seçerken ayaklarınız debriyaj ve gaz arasında ileri geri dans etti, ilk başta sarsıntılı ama sonunda kas hafızanızda bir iz bıraktı. Petrol, gaz veya dizel gibi kokular olabilir, hoş olmayan ama tamamen rahatsız edici de olmayan kokular.
Arabaları seven ve sevmeyen insanlar için bu içgüdüsel duyusal geri bildirim seli, özgürlük ve yol gezileri, ilk buluşmalar ve markete kısa mesafelerle ilişkilidir.
Elektrikli arabalar burada bariz bir değişiklik yaratıyor. Elektrikli bir arabaya bindiğinizde genellikle anahtarı çevirmeniz veya çalıştırma düğmesine basmanız gerekmez; araç yalnızca açıktır. Yasal olarak gerekli olan yaya uyarı tonu dışında çok az gürültü var; bu ses genellikle Trent Reznor'un ön tamponun arkasında bir yerde tüyler ürpertici bir Nine Inch Nails synthesizer şarkısı besteliyormuş gibi geliyor. Bazılarında çoğu zaman fren pedalına basmanıza bile gerek kalmayan “tek pedal” modu bulunur. Duyusal yoksunluk odasını sürmek gibi. Yolcular için lüks. Sürücüler için sıkıcıdır.
Elbette, Lucid Air ve Tesla Model S'in bazı versiyonları 10 saniyenin altında saatte 150 mil hıza ulaşabiliyor ancak bu, saatlerin 300 metre derinliğe kadar su geçirmez olmasının bir gösteriş olarak önemli olması kadar önemli. sıkıcı zengin insanlar için. Tesla Cybertruck, çokgen meme şekli ve paslanmaz çelik gövdesiyle, aslında sıkıcı elektrikli araçlar sorununa dünyanın en gözle görülür yanıtıdır. Ancak gaza bastığınızda diğer elektrikli otomobiller gibi davranır: hızlı ve soğukkanlı.
Güçlü hızlanma eskiden başlı başına bir heyecandı, ancak elektrikli araçlar performansın bu yönünü metalaştırdı ve susturdu. Los Angeles'ta hızlı bir elektrikli araba, güneşli bir gün kadar yaygındır; bu, çoğunlukla hafife alınan hoş bir temel normalliktir.
Belki de çoğu arabanın, güç aktarma organlarından bağımsız olarak genel olarak sıkıcı olduğu ve kitlesel çekicilik adına kasıtlı olarak zararsız olduğu doğrudur. Ses ve karakterden şikayet etmek, güçlü arabalarla ve dört vitesli manuel şanzımanlarla (tekerleklerdeki “OK Boomers”) büyüyen bir demografinin beyhude sızlanmaları gibi gelebilir. Ancak gelecek neslin elektrikli araçlara geçeceğini ümit eden otomobil üreticilerine kötü haberlerim var.
Çocuklarım 11 ve 13 yaşlarında ve açıkçası elektrikli arabalara meraklı değiller. Xbox'ta Forza oynadıklarında odadan Lamborghini'lerin çığlıklarını ve Ford Raptors'ın uğultularını duyuyorum. Yaşamak için arabaları test ediyorum ve son birkaç yıldır çocukların en sevdiği araba, Dodge için süperşarjlı V-8 gök gürültüsünün son patlamasını simgeleyen 807 beygir gücündeki kaynak yakalayıcı Dodge Challenger Black Ghost oldu. Gerçekten aptal bir araba, acıklı aşırılık çığlıkları atan tam bir ağız nefesi. Ancak analog mekanik vahşeti, beynimizin derinliklerinde, gürültüyü adrenaline dönüştüren ilk lobu harekete geçirir. Son V-8 Challenger, geçen yıl 22 Aralık'ta montaj hattından çıktı; bir başka dinozor, EV asteroidi tarafından yok edildi.
Otomobil üreticileri, elektrikli araçlar çağında Black Ghost gibi otomobillerin ayırt edici kişiliklerini nasıl yeniden yakalayabileceklerini bulmaya çalışıyor. Dodge, gelecekteki elektrikli kas arabaları için yüksek egzoz dumanlarını taklit eden güçlü bir hoparlör sistemi öngörüyor. BMW, Hans Zimmer tarafından tasarlanan müziklerle fütüristik bir yaklaşım benimsiyor; gaz pedalına bastığınızda iX modeli sentezleyici bir uzay gemisinin sesiyle doluyor. Toyota, bazı sürüş davranışlarını yeniden sağlamak amacıyla elektrikli otomobiller için bir manuel şanzıman emülatörü geliştiriyor. En azından öyle olmasını ümit edebiliriz.
Aslında hiçbir şeye bağlı olmayan, simüle edilmiş bir manuel şanzıman oluşturmak biraz acıklı gelebilir, ancak iyimser olmak için nedenlerim var çünkü teknolojinin ne kadar hızlı değişebileceğini gördüm. Yirmi yıl önce Şangay'daki Michelin alternatif yakıtlı araç konferansına katılmıştım ve o zamanlar kimse ufukta lityum piller ve elektrikli arabalar görememişti. Artık Corvette kadar hızlı elektrikli kamyonetlerimiz var ve rüzgar ve güneş enerjisi, elektrik üretmenin en hızlı büyüyen ve en ucuz yeni yolu. Biden yönetimi yeni kurallar ve vergi teşvikleriyle elektrikli araçların benimsenmesini hızlandırmak istiyor. Otomobil üreticilerinin objektif hedeflerine ulaştıktan sonra sübjektif hedeflere, yani sürüşü eğlenceli hale getiren seslere ve nüanslara yönelmeleri mantıklı görünüyor.
Bakın, tek istediğim Porsche 911 GT3'ün tam gaz yaptığı gibi yatak odanızın penceresine bağıran bir dağ aslanı gibi ses çıkaran elektrikli bir araç. GT3 ve en sevdiğimiz otomobillerin çoğu kolaylıkla çok daha sessiz hale getirilebilir. Ancak Porsche, bazen bir arabayı daha iyi hale getirmek için biraz daha kötü hale getirmeniz gerektiğinin bilincindedir.
Elektriğin geleceği temiz, pürüzsüz ve sofistike. Ama belki biraz daha heyecanlandırmanın yolunu bulursak oraya daha çabuk varabiliriz.
Ford yakın zamanda Lightning elektrikli kamyonu için üretim hedeflerini düşürdüğünü duyurdu. Övünen ve yaygaracı Tesla, 2024'teki satış büyümesinin son yıllara göre “önemli ölçüde daha düşük” olacağını öngördü. Hertz elektrikli otomobillerinin yaklaşık üçte birini satıyor ve Audi elektrikli araçlara geçişini yavaşlatıyor. Elektrikli araçların maliyet, menzil ve şarj altyapısı (veya bunların eksikliği) gibi pek çok bariz olumsuzlukları var. Ancak çözülmesi kolay olmayan daha ince bir sorun var: Elektrikli arabalar çok sıkıcı.
Bunun saçma bir şikayet gibi göründüğünü biliyorum ve aynı fikirdeyim. Dünyada yanlış olan şeyler listesinde “Elektrikli arabalar sıkıcıdır” ilk beşte yer almıyor. Plug-in hibrit Chrysler Pacifica'mı güneş panelleri ile şarj edebilmekten keyif alıyorum ve elektrikli arabaların da elektrikli olduğunu düşünüyorum. insanlığın uzun vadeli ulaşım ihtiyaçlarının karşılanmasının cevabıdır. Bununla birlikte, neredeyse her potansiyel elektrikli araç alıcısı içten yanmalı motorun zengin duyusal deneyimiyle büyüdüğünden, elektrikli bir araba kullanmanın akıllara durgunluk veren deneyiminin, teknolojinin yaygın olarak benimsenmesinin önünde gerçek bir engel olduğuna da inanıyorum.
Elektrikli otomobiller on yıldan fazla bir süre önce kitlesel pazara çıkmadan önce hepimizin bildiği gibi araba kullanmak, kolektif ruhumuzda yer edinmiş tanıdık ritüelleri içeriyordu. Bir anahtarı çevirdiler ya da bir düğmeye bastılar, koltukta ve direksiyonda bir titreşim sesi hissettiler, vitese geçirdiler ve vites yükseltip alçaltırken devirlerin yükselip alçalmasını dinlediler. Belki manuel şanzıman kullanmayı öğrendiniz, vites seçerken ayaklarınız debriyaj ve gaz arasında ileri geri dans etti, ilk başta sarsıntılı ama sonunda kas hafızanızda bir iz bıraktı. Petrol, gaz veya dizel gibi kokular olabilir, hoş olmayan ama tamamen rahatsız edici de olmayan kokular.
Arabaları seven ve sevmeyen insanlar için bu içgüdüsel duyusal geri bildirim seli, özgürlük ve yol gezileri, ilk buluşmalar ve markete kısa mesafelerle ilişkilidir.
Elektrikli arabalar burada bariz bir değişiklik yaratıyor. Elektrikli bir arabaya bindiğinizde genellikle anahtarı çevirmeniz veya çalıştırma düğmesine basmanız gerekmez; araç yalnızca açıktır. Yasal olarak gerekli olan yaya uyarı tonu dışında çok az gürültü var; bu ses genellikle Trent Reznor'un ön tamponun arkasında bir yerde tüyler ürpertici bir Nine Inch Nails synthesizer şarkısı besteliyormuş gibi geliyor. Bazılarında çoğu zaman fren pedalına basmanıza bile gerek kalmayan “tek pedal” modu bulunur. Duyusal yoksunluk odasını sürmek gibi. Yolcular için lüks. Sürücüler için sıkıcıdır.
Elbette, Lucid Air ve Tesla Model S'in bazı versiyonları 10 saniyenin altında saatte 150 mil hıza ulaşabiliyor ancak bu, saatlerin 300 metre derinliğe kadar su geçirmez olmasının bir gösteriş olarak önemli olması kadar önemli. sıkıcı zengin insanlar için. Tesla Cybertruck, çokgen meme şekli ve paslanmaz çelik gövdesiyle, aslında sıkıcı elektrikli araçlar sorununa dünyanın en gözle görülür yanıtıdır. Ancak gaza bastığınızda diğer elektrikli otomobiller gibi davranır: hızlı ve soğukkanlı.
Güçlü hızlanma eskiden başlı başına bir heyecandı, ancak elektrikli araçlar performansın bu yönünü metalaştırdı ve susturdu. Los Angeles'ta hızlı bir elektrikli araba, güneşli bir gün kadar yaygındır; bu, çoğunlukla hafife alınan hoş bir temel normalliktir.
Belki de çoğu arabanın, güç aktarma organlarından bağımsız olarak genel olarak sıkıcı olduğu ve kitlesel çekicilik adına kasıtlı olarak zararsız olduğu doğrudur. Ses ve karakterden şikayet etmek, güçlü arabalarla ve dört vitesli manuel şanzımanlarla (tekerleklerdeki “OK Boomers”) büyüyen bir demografinin beyhude sızlanmaları gibi gelebilir. Ancak gelecek neslin elektrikli araçlara geçeceğini ümit eden otomobil üreticilerine kötü haberlerim var.
Çocuklarım 11 ve 13 yaşlarında ve açıkçası elektrikli arabalara meraklı değiller. Xbox'ta Forza oynadıklarında odadan Lamborghini'lerin çığlıklarını ve Ford Raptors'ın uğultularını duyuyorum. Yaşamak için arabaları test ediyorum ve son birkaç yıldır çocukların en sevdiği araba, Dodge için süperşarjlı V-8 gök gürültüsünün son patlamasını simgeleyen 807 beygir gücündeki kaynak yakalayıcı Dodge Challenger Black Ghost oldu. Gerçekten aptal bir araba, acıklı aşırılık çığlıkları atan tam bir ağız nefesi. Ancak analog mekanik vahşeti, beynimizin derinliklerinde, gürültüyü adrenaline dönüştüren ilk lobu harekete geçirir. Son V-8 Challenger, geçen yıl 22 Aralık'ta montaj hattından çıktı; bir başka dinozor, EV asteroidi tarafından yok edildi.
Otomobil üreticileri, elektrikli araçlar çağında Black Ghost gibi otomobillerin ayırt edici kişiliklerini nasıl yeniden yakalayabileceklerini bulmaya çalışıyor. Dodge, gelecekteki elektrikli kas arabaları için yüksek egzoz dumanlarını taklit eden güçlü bir hoparlör sistemi öngörüyor. BMW, Hans Zimmer tarafından tasarlanan müziklerle fütüristik bir yaklaşım benimsiyor; gaz pedalına bastığınızda iX modeli sentezleyici bir uzay gemisinin sesiyle doluyor. Toyota, bazı sürüş davranışlarını yeniden sağlamak amacıyla elektrikli otomobiller için bir manuel şanzıman emülatörü geliştiriyor. En azından öyle olmasını ümit edebiliriz.
Aslında hiçbir şeye bağlı olmayan, simüle edilmiş bir manuel şanzıman oluşturmak biraz acıklı gelebilir, ancak iyimser olmak için nedenlerim var çünkü teknolojinin ne kadar hızlı değişebileceğini gördüm. Yirmi yıl önce Şangay'daki Michelin alternatif yakıtlı araç konferansına katılmıştım ve o zamanlar kimse ufukta lityum piller ve elektrikli arabalar görememişti. Artık Corvette kadar hızlı elektrikli kamyonetlerimiz var ve rüzgar ve güneş enerjisi, elektrik üretmenin en hızlı büyüyen ve en ucuz yeni yolu. Biden yönetimi yeni kurallar ve vergi teşvikleriyle elektrikli araçların benimsenmesini hızlandırmak istiyor. Otomobil üreticilerinin objektif hedeflerine ulaştıktan sonra sübjektif hedeflere, yani sürüşü eğlenceli hale getiren seslere ve nüanslara yönelmeleri mantıklı görünüyor.
Bakın, tek istediğim Porsche 911 GT3'ün tam gaz yaptığı gibi yatak odanızın penceresine bağıran bir dağ aslanı gibi ses çıkaran elektrikli bir araç. GT3 ve en sevdiğimiz otomobillerin çoğu kolaylıkla çok daha sessiz hale getirilebilir. Ancak Porsche, bazen bir arabayı daha iyi hale getirmek için biraz daha kötü hale getirmeniz gerektiğinin bilincindedir.
Elektriğin geleceği temiz, pürüzsüz ve sofistike. Ama belki biraz daha heyecanlandırmanın yolunu bulursak oraya daha çabuk varabiliriz.