Savaşla Çevrili, Merhamet Dayanır
Times Insider kim olduğumuzu ve ne yaptığımızı açıklıyor ve gazeteciliğimizin nasıl bir araya geldiğine dair perde arkası içgörüler sunuyor.
Rusya’nın 24 Şubat’ta Ukrayna’yı işgal etmesinden bu yana 10 milyondan fazla Ukraynalı yerinden edildi ve 4 milyondan fazla kişi ülkeyi terk etti. Ülke genelinde şehirler ve kasabalar Rus topçuları tarafından bombalanmaya devam ediyor. Bazıları artık neredeyse tanınmaz halde. Siviller öldü, aileler parçalandı ve hayatlar sonsuza dek değişti.
Ancak kaos ve karmaşa içinde, muhabirler insanlık ve dayanıklılık anlarına tanık oldular: Komşular birbirine yardım ediyor; panik sonrası tekrar bir araya gelen aileler; yardım organize eden insanlar.
Aşağıda, Ukrayna’da ve başka yerlerdeki Times gazetecileri, çatışma boyunca gördükleri cesaret ve nezaket gösterilerinden bazılarını paylaşıyorlar.
Valerie Hopkins, Moskova muhabiri, Lviv, Ukrayna’dan
Ukrayna, Mariupol’dan 50 yaşında bir ürolog olan Eduard Zarubin ile görüştüm. Şehir şu anda kuşatma altında – sakinlerinin ısısı, suyu veya gazı yok ve dış dünyayla iletişim kurmak neredeyse imkansız. Çok az yemek var.
Mariupol’den çıkamadan üç hafta önce, Bay Zarubin ve oğlu temiz su bulmak için her gün yaklaşık sekiz mil yürüdü. Bay Zarubin’in şimdi kıyamet gibi görünen memleketindeki deneyimi hakkında yazdım.
Yazıyı Facebook’ta paylaştıktan sonra Rusça yazılmış bir yorum dikkatimi çekti: “Eduard Zarubin ve ailesi beni ve karımı kurtardı. Kuşatılmış Mariupol’da bana ekmek, ilaç getirdi ve kurtuluş için umut verdi. Ölmeye hazır olduğumuzda, bizi savaş alanından çıkardı. Şimdi bir haftadır Rus uçaklarından, mermilerinden ve füzelerinden saklanmıyoruz. Kurtarma için içtenlikle minnettarım. ”
Bay Zarubin, röportajımızda bunların hiçbirini bana söylememişti. En kötü koşullarda, hiç kimsenin yeterli yiyeceği veya suyu olmadığında, Bay Zarubin’in etrafındakilere hala çok fazla yardım sağlayabilmesi beni duygulandırdı. Bana göre, gerçekten insanlığın barbarlığa karşı zaferini gösterdi ve Ukraynalıların birbirlerine gösterdikleri muazzam dayanışmanın göstergesi.
Mariupol’da, Eduard Zarubin su için her gün yürüyüş yaptı. Kredi… Eduard Zarubin
Clare Toeniskoetter, “The Daily”nin kıdemli yapımcısı, Krakow, Polonya’daki bir tren istasyonundan bildiriyor
Dmitriy adında genç bir gönüllüyle tanıştım tren istasyonunda. Ukraynalıydı ve Polonya’da öğretmen asistanı olarak çalışıyordu. Ukraynalı mültecilere elinden geldiğince yardım etmek için oradaydı – onlara araba sürmeyi teklif ederek veya barınma bulmalarına yardım ederek. İngilizce bilmiyordu ama telefonumda Google Translate’i kullanarak iletişim kurabildik. Umutsuzca kolumu tutuyor, gözlerime inanılmaz bir üzüntüyle bakıyor ve elinden gelen her şeyi İngilizce söylüyordu: “Ailem Ukrayna’da” ve “Savaş yok. Savaşa Hayır.”
Michael Schwirtz, araştırmacı muhabir, Ukrayna, Mykolaiv’den bildiriyor
Natalya ve Aleksandr Stanislavchuk beyaz SUV’larını güney Ukrayna’daki Mykolaiv civarında, muhtaç sakinlere yiyecek dağıtıyorlardı, bekledikleri çağrıyı aldıklarında.
Oğulları Yegor’du. Yaşadığı Kiev banliyösünü ele geçiren Rus güçlerinden günlerce saklandıktan sonra kaçmıştı. Kargaşada tüm belgelerini ve telefonunu kaybetmişti.
“Bütün bunlar halledilebilir,” dedi Bayan Stanislavchuk ona. “Canlı çıktın – en önemli şey bu.”
Dakikalar sonra bir hava saldırısı sireni çaldı ve Stanislavchuklar bodrum katındaki bomba sığınağına koştu.
Moskova büro şefi Anton Troianovski, İstanbul’dan bildiriyor
Savaştan korkan on binlerce Rus, bir ülkeden kaçmak için İstanbul gibi yerlere akın etti gün geçtikçe daha da baskıcı hale geliyor. Visa ve Mastercard’ın Rusya’daki operasyonları askıya alındıktan sonra birçoğu banka hesaplarına erişemedi.
Anlaşılmaz ve belirsiz bir gelecekle karşı karşıya kaldılar.
Birbirlerine yardımcı olmaya çalıştılar: Telegram sohbet gruplarında Covid-19 aşıları, Türkiye’de ikamet kanunları ve iş imkanları hakkında bilgi alışverişinde bulundular. Ukraynalı mültecilere yardım etmek için gönüllü oldular ve protestolara katıldılar. Parası veya bağlantıları olanlar, yardım grupları örgütlediler ve en büyük ihtiyacı olan Rus sürgünlerine barınma ve yasal yardım sağlamak için bağış topladılar.
Polonya’da yaşayan Ukraynalılar mülteciler için sandviç yaptılar. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Lynsey Addario, foto muhabiri, Kyiv, Ukrayna’dan rapor veriyor
Bir kişinin tüm ailesini teşhis etmek için morga gitmesi, gerekli evrakları imzalaması, parçalanmış olanları toplaması için ne gerekir? ve gerçek aşkının kanlı leylak rengi paltosunu plastik bir torbaya koyup son anılarınızdan biri olarak saklamak için mi? Bu bana göre dayanıklılığı temsil ediyor.
Bir koca ve babanın (Serhiy Perebyinis) karısının (Tetiana, 43) ve iki çocuğunun (Mykyta, 18 ve Alisa, 9) portrelerini basmak ve çerçevelemek için bulması gereken cesareti hayal etmek zor. ), onları mezarlarının yanına yerleştirmek için, sürekli, ayrım gözetmeyen savaş bombardımanları tarafından altüst edilmeden ve kısa kesilmeden önceki hayatlarının hatırlatıcısı olarak.
Alıntıdır
Times Insider kim olduğumuzu ve ne yaptığımızı açıklıyor ve gazeteciliğimizin nasıl bir araya geldiğine dair perde arkası içgörüler sunuyor.
Rusya’nın 24 Şubat’ta Ukrayna’yı işgal etmesinden bu yana 10 milyondan fazla Ukraynalı yerinden edildi ve 4 milyondan fazla kişi ülkeyi terk etti. Ülke genelinde şehirler ve kasabalar Rus topçuları tarafından bombalanmaya devam ediyor. Bazıları artık neredeyse tanınmaz halde. Siviller öldü, aileler parçalandı ve hayatlar sonsuza dek değişti.
Ancak kaos ve karmaşa içinde, muhabirler insanlık ve dayanıklılık anlarına tanık oldular: Komşular birbirine yardım ediyor; panik sonrası tekrar bir araya gelen aileler; yardım organize eden insanlar.
Aşağıda, Ukrayna’da ve başka yerlerdeki Times gazetecileri, çatışma boyunca gördükleri cesaret ve nezaket gösterilerinden bazılarını paylaşıyorlar.
Valerie Hopkins, Moskova muhabiri, Lviv, Ukrayna’dan
Ukrayna, Mariupol’dan 50 yaşında bir ürolog olan Eduard Zarubin ile görüştüm. Şehir şu anda kuşatma altında – sakinlerinin ısısı, suyu veya gazı yok ve dış dünyayla iletişim kurmak neredeyse imkansız. Çok az yemek var.
Mariupol’den çıkamadan üç hafta önce, Bay Zarubin ve oğlu temiz su bulmak için her gün yaklaşık sekiz mil yürüdü. Bay Zarubin’in şimdi kıyamet gibi görünen memleketindeki deneyimi hakkında yazdım.
Yazıyı Facebook’ta paylaştıktan sonra Rusça yazılmış bir yorum dikkatimi çekti: “Eduard Zarubin ve ailesi beni ve karımı kurtardı. Kuşatılmış Mariupol’da bana ekmek, ilaç getirdi ve kurtuluş için umut verdi. Ölmeye hazır olduğumuzda, bizi savaş alanından çıkardı. Şimdi bir haftadır Rus uçaklarından, mermilerinden ve füzelerinden saklanmıyoruz. Kurtarma için içtenlikle minnettarım. ”
Bay Zarubin, röportajımızda bunların hiçbirini bana söylememişti. En kötü koşullarda, hiç kimsenin yeterli yiyeceği veya suyu olmadığında, Bay Zarubin’in etrafındakilere hala çok fazla yardım sağlayabilmesi beni duygulandırdı. Bana göre, gerçekten insanlığın barbarlığa karşı zaferini gösterdi ve Ukraynalıların birbirlerine gösterdikleri muazzam dayanışmanın göstergesi.
Mariupol’da, Eduard Zarubin su için her gün yürüyüş yaptı. Kredi… Eduard Zarubin
Clare Toeniskoetter, “The Daily”nin kıdemli yapımcısı, Krakow, Polonya’daki bir tren istasyonundan bildiriyor
Dmitriy adında genç bir gönüllüyle tanıştım tren istasyonunda. Ukraynalıydı ve Polonya’da öğretmen asistanı olarak çalışıyordu. Ukraynalı mültecilere elinden geldiğince yardım etmek için oradaydı – onlara araba sürmeyi teklif ederek veya barınma bulmalarına yardım ederek. İngilizce bilmiyordu ama telefonumda Google Translate’i kullanarak iletişim kurabildik. Umutsuzca kolumu tutuyor, gözlerime inanılmaz bir üzüntüyle bakıyor ve elinden gelen her şeyi İngilizce söylüyordu: “Ailem Ukrayna’da” ve “Savaş yok. Savaşa Hayır.”
Michael Schwirtz, araştırmacı muhabir, Ukrayna, Mykolaiv’den bildiriyor
Natalya ve Aleksandr Stanislavchuk beyaz SUV’larını güney Ukrayna’daki Mykolaiv civarında, muhtaç sakinlere yiyecek dağıtıyorlardı, bekledikleri çağrıyı aldıklarında.
Oğulları Yegor’du. Yaşadığı Kiev banliyösünü ele geçiren Rus güçlerinden günlerce saklandıktan sonra kaçmıştı. Kargaşada tüm belgelerini ve telefonunu kaybetmişti.
“Bütün bunlar halledilebilir,” dedi Bayan Stanislavchuk ona. “Canlı çıktın – en önemli şey bu.”
Dakikalar sonra bir hava saldırısı sireni çaldı ve Stanislavchuklar bodrum katındaki bomba sığınağına koştu.
Moskova büro şefi Anton Troianovski, İstanbul’dan bildiriyor
Savaştan korkan on binlerce Rus, bir ülkeden kaçmak için İstanbul gibi yerlere akın etti gün geçtikçe daha da baskıcı hale geliyor. Visa ve Mastercard’ın Rusya’daki operasyonları askıya alındıktan sonra birçoğu banka hesaplarına erişemedi.
Anlaşılmaz ve belirsiz bir gelecekle karşı karşıya kaldılar.
Birbirlerine yardımcı olmaya çalıştılar: Telegram sohbet gruplarında Covid-19 aşıları, Türkiye’de ikamet kanunları ve iş imkanları hakkında bilgi alışverişinde bulundular. Ukraynalı mültecilere yardım etmek için gönüllü oldular ve protestolara katıldılar. Parası veya bağlantıları olanlar, yardım grupları örgütlediler ve en büyük ihtiyacı olan Rus sürgünlerine barınma ve yasal yardım sağlamak için bağış topladılar.
Polonya’da yaşayan Ukraynalılar mülteciler için sandviç yaptılar. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Lynsey Addario, foto muhabiri, Kyiv, Ukrayna’dan rapor veriyor
Bir kişinin tüm ailesini teşhis etmek için morga gitmesi, gerekli evrakları imzalaması, parçalanmış olanları toplaması için ne gerekir? ve gerçek aşkının kanlı leylak rengi paltosunu plastik bir torbaya koyup son anılarınızdan biri olarak saklamak için mi? Bu bana göre dayanıklılığı temsil ediyor.
Bir koca ve babanın (Serhiy Perebyinis) karısının (Tetiana, 43) ve iki çocuğunun (Mykyta, 18 ve Alisa, 9) portrelerini basmak ve çerçevelemek için bulması gereken cesareti hayal etmek zor. ), onları mezarlarının yanına yerleştirmek için, sürekli, ayrım gözetmeyen savaş bombardımanları tarafından altüst edilmeden ve kısa kesilmeden önceki hayatlarının hatırlatıcısı olarak.
Alıntıdır