BÖĞÜRTLEN KIŞI – SARAH JİO
Böğürtlen Kışı Sarah Jio’nun okuduğum ilk ve tek kitabı. Bir daha okur muyum kitaplarından, büyük bir ihtimalle okumam. Listem o kadar dolu ki, hani sayfa sayısı az olsa bir ihtimal derim. Ama benim o tür kitaplara ayıracak zamanım yok.
Kitabın arkasında Saraj Jio’nun bir fotoğrafı var. Çok hoş, çok güzel bir kadın. Biyografisine göz attığımda bir dönem mankenlik yaptığını görüyorum. 3 de çocuk yapmış güzel yazar. Her çocuk doğuruşunda bir de kitap yazmış. Maşallah diyoruz.
KİTABA GEÇELİM.
300 küsür sayfadan oluşan kitabı okumama vesile olan tabi ki arka kapaktaki yürek burkan satırlar oldu. Kaybolan çocuğunu arayan bir annenin dramı çekti beni. Tek çeken tanıtım yazısı değildi itiraf ediyorum, mor renkler içinde gözlerimi alamadığım kapağın da etkisini yadsıyamam elbette.
Bir anne. Hayatında çok önemli olan bir şeyi yaparken bebeğini düşürüyor. Diğer bir anne, çalışmak zorunda, ufaklığı bir başına bıraktığı bir gece, çocuğu kaçırılıyor. Kaderleri kesişiyor hikayenin sonunda. Tahmin edemediğim bir sonla kişilerin birbiri ile ilişkileri çözümleniyor. Bu kadar basit olmasını beklemiyordum açıkçası.
KİTAPTA SİNİRİMİ BOZAN BİR KISIM VAR Kİ ŞİMDİ AKLIMA GELDİ.
Olayları çözümledikten sonra yazarın yaptığı ilk iş, hemen patronuna gidip makaleyi okutmak oluyor. O kadar duygusal bir anda, ben oturup ağlarım saatlerce, ne bileyim, kendime gelemem hemen. Bir süre içimde yaşarım, kalkıp da işi ticarete dökmek aklımın ucundan bile geçmez.
Neticede vasat bir kitaptı. Bu kadar güzel bir malzeme varken elinde, nasıl bu kadar çarçur edebilmiş yazar, hayretler içerisinde kaldım. Bir an önce yazayım da bitsin der gibi, kuru olaylar örgüsünü okumak tam bir işkenceydi. Benzer duyguları Ayşe Kulin’in Dönüş kitabında da yaşamıştım. İki acılı anne, onların çektikleri üzerine, iç dünyaları üzerine mükemmel satırlar, iç burkan satırlar yazılabilirdi. Sanırım klasikleri okuya okuya beğeni eşiğimi iyice yükselttim. Tat alamıyorum, daha fazlasını istiyorum.
Böğürtlen Kışı Sarah Jio’nun okuduğum ilk ve tek kitabı. Bir daha okur muyum kitaplarından, büyük bir ihtimalle okumam. Listem o kadar dolu ki, hani sayfa sayısı az olsa bir ihtimal derim. Ama benim o tür kitaplara ayıracak zamanım yok.
Kitabın arkasında Saraj Jio’nun bir fotoğrafı var. Çok hoş, çok güzel bir kadın. Biyografisine göz attığımda bir dönem mankenlik yaptığını görüyorum. 3 de çocuk yapmış güzel yazar. Her çocuk doğuruşunda bir de kitap yazmış. Maşallah diyoruz.
KİTABA GEÇELİM.
300 küsür sayfadan oluşan kitabı okumama vesile olan tabi ki arka kapaktaki yürek burkan satırlar oldu. Kaybolan çocuğunu arayan bir annenin dramı çekti beni. Tek çeken tanıtım yazısı değildi itiraf ediyorum, mor renkler içinde gözlerimi alamadığım kapağın da etkisini yadsıyamam elbette.
Bir anne. Hayatında çok önemli olan bir şeyi yaparken bebeğini düşürüyor. Diğer bir anne, çalışmak zorunda, ufaklığı bir başına bıraktığı bir gece, çocuğu kaçırılıyor. Kaderleri kesişiyor hikayenin sonunda. Tahmin edemediğim bir sonla kişilerin birbiri ile ilişkileri çözümleniyor. Bu kadar basit olmasını beklemiyordum açıkçası.
KİTAPTA SİNİRİMİ BOZAN BİR KISIM VAR Kİ ŞİMDİ AKLIMA GELDİ.
Olayları çözümledikten sonra yazarın yaptığı ilk iş, hemen patronuna gidip makaleyi okutmak oluyor. O kadar duygusal bir anda, ben oturup ağlarım saatlerce, ne bileyim, kendime gelemem hemen. Bir süre içimde yaşarım, kalkıp da işi ticarete dökmek aklımın ucundan bile geçmez.
Neticede vasat bir kitaptı. Bu kadar güzel bir malzeme varken elinde, nasıl bu kadar çarçur edebilmiş yazar, hayretler içerisinde kaldım. Bir an önce yazayım da bitsin der gibi, kuru olaylar örgüsünü okumak tam bir işkenceydi. Benzer duyguları Ayşe Kulin’in Dönüş kitabında da yaşamıştım. İki acılı anne, onların çektikleri üzerine, iç dünyaları üzerine mükemmel satırlar, iç burkan satırlar yazılabilirdi. Sanırım klasikleri okuya okuya beğeni eşiğimi iyice yükselttim. Tat alamıyorum, daha fazlasını istiyorum.